To μπέρδεμα κάποιων -ιδιαίτερα νεοπαγανιστών και άθεων- είναι τελικά πραγματικά για γέλια... Πολλοί αδαείς και αστήριχτοι, μάλλον οπαδοί της «Νέας Εποχής», προβληματίζονται από θέματα που εμφανίζονται ως... «αντιφάσεις» μεταξύ των τεσσάρων Ευαγγελιστών. Τέτοιοι αδαείς δεν γνωρίζουν την Αγία Γραφή σωστά, είτε τους διαφεύγει το νόημά της και ο σκοπός που γράφτηκε και που διαφυλάχθηκε από τους Χριστιανούς. Αν κάποιοι δεν ξέρουν να αναλύσουν και να συνδιάσουν τις μαρτυρίες κάποιων ανθρώπων σωστά αλλά τις φωτογραφίζουν με το φτωχό τους μυαλουδάκι, κολλημένοι στο γράμμα και όχι στο πνεύμα, τότε πραγματικά είναι αξιοθρήνιτοι. Η φιλοσοφία τούς έφαγε...! Ας μάθουν επιτέλους να συνδιάζουν σωστά πληροφορίες και δεδομένα, για να μην καθόμαστε να κάνουμε μαθήματα ανάγνωσης και έκθεσης πρώτης τάξης του Δημοτικού!
Ένα τέτοιο θέμα είναι και το θέμα των δύο ληστών...
Η φαινομενική αντίφαση που θα εξετάσουμε, βρίσκεται στα εξής εδάφια:
"και οι λησταί οι συσταυρωθέντες αυτώ ωνείδιζον αυτόν" (Ματθαίος 27/κζ΄ 44).
"και οι συνεσταυρωμένοι αυτώ ωνείδιζον αυτόν" (Μάρκος 15/ιε: 32).
"Εις δε των κρεμασθέντων κακούργων εβλασφήμει αυτόν λέγων· ει συ ει ο Χριστός, σώσον σεαυτόν και ημάς. 40 αποκριθείς δε ο έτερος επετίμα αυτώ λέγων·
ουδέ φοβή συ τον Θεόν, ότι εν τω αυτώ κρίματι ει; 41 και ημείς μεν δικαίως· άξια γαρ ων επράξαμεν απολαμβάνομεν· ούτος δε ουδέν άτοπον έπραξε. 42 και
έλεγε τω Ιησού· μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου. 43 και είπεν αυτώ ο Ιησούς· αμήν λέγω σοι, σήμερον μετ’ εμού έση εν τω παραδείσω"
(Λουκάς 23/κγ: 39-43).
Στα δύο πρώτα εδάφια, παρατηρούμε να λέει ότι "οι ληστές" που ήταν σταυρωμένοι με τον Χριστό, τον κορόϊδευαν. Όμως στο τρίτο χωρίο του Λουκά, βλέπουμε
ότι ο ένας τον κορόϊδευε, ενώ ο άλλος ληστής τον επέπλητε, λέγοντάς του ότι αδίκως ο Χριστός σταυρώθηκε. Και μάλιστα ο Χριστός του χαρίζει μετάνοια και
παράδεισο!
Ας τα δούμε όμως πιο προσεκτικά:
Δύο είναι οι περιπτώσεις που μπορούμε να υποθέσουμε, ώστε να αρθεί αυτή η φαινομενική αντίφαση.
Η πρώτη είναι η εξής: Ο Ματθαίος και ο Μάρκος, ΔΕΝ κάνουν ανάλυση του περιστατικού με τον μετανοημένο ληστή. Απλώς ΓΕΝΙΚΕΥΟΥΝ την έκφρασή τους
στη ροή του λόγου, και δεν ξεκαθαρίζουν ότι ο ένας ληστής ήταν αυτός που κορόϊδευε τον Χριστό. Οι δύο Ευαγγελιστές, αυτό που θέλουν να πουν, είναι ότι ο
Χριστός, έγινε αντικείμενο κοροϊδίας, ακόμα και από "τους" συσταυρωμένους του. Δεν ασχολούνται καθόλου να πουν ποιος έλεγε και τι. Τους αρκεί ότι δέχθηκε
κοροϊδία από "ληστές".
Ο Λουκάς όμως, κάνοντας μια πιο λεπτομερή παρουσίαση, ξεκαθαρίζει, ότι ο ένας από τους δύο ληστές ήταν αυτός που κορόϊδευε, ενώ ο άλλος μετανόησε.
Εκεί ο Λουκάς, δεν θέλει να παρουσιάσει μόνο την κοροϊδία, αλλά και τη μετάνοια και τη σωτηρία, κάτι που δεν απασχολεί τα άλλα δύο ευαγγέλια για το
συγκεκριμένο περιστατικό. Δηλαδή, η φαινομενική αυτή αντίφαση, λύνεται άμεσα, αν πούμε ότι οι δύο Ευαγγελιστές ΔΕΝ ΑΚΡΙΒΟΛΟΓΟΥΣΑΝ, αλλά μιλούσαν
ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΑ, κάτι που δεν είναι ούτε εσφαλμένο, ούτε απαγορευμένο σε μια αφήγηση, ώστε να θεωρηθεί αυτό αντίφαση.
Η δεύτερη περίπτωση είναι η εξής: Πράγματι, ακριβολογούσαν ΟΛΟΙ οι Ευαγγελιστές, και οι μεν, και ο δε. Απλώς αναφέρονταν σε διαφορετική "στιγμή" της
σταύρωσης. Δηλαδή:
Στην αρχή, και οι δύο ληστές τον κορόϊδευαν. Αλλά από κάποιο σημείο και μετά, ο ένας λογικεύθηκε, και μετανόησε γι' αυτό, με αποτέλεσμα να φθάσει στο
σημείο να αποθαρρύνει και τον άλλο ληστή σε αυτά που συνέχιζε να λέει. Έτσι, και οι τρεις Ευαγγελιστές, πράγματι ακριβολογούν.
Δεν έχει σημασία ποια από τις δύο περιπτώσεις θα διαλέξει κάποιος, γιατί δεν έχει μεγάλη αξία σωτηριολογική. Επειδή όμως έχει ΜΙΚΡΗ σωτηριολογική αξία,
αρχαίοι πατέρες, όπως ο Ζηγαβηνός και ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, επέλεξαν τη δεύτερη απάντηση σε αυτή την απορία. Συγκεκριμένα:
Ο Ζηγαβηνός λέει, ότι οι δύο ληστές, ίσως στην αρχή τον έβριζαν για συμφέρον: "Ίσως δε και προς χάριν των Ιουδαίων, ίνα δια τούτο κατενέγκωσιν αυτούς.
Ύστερον δε μετενόησεν ο εις".
Και ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, λέει τα εξής: "Πώς ουν ο Λουκάς φησίν, ότι ο εις επετίμα; Αμφότερα γέγονε. Πρότερον γαρ αφότεροι ωνείδιζον, ύστερον δε
ουκέτι". Και αφού ο άγιος ξεκαθαρίζει τη θέση του, ότι δέχεται τη δεύτερη εξήγηση που αναφέραμε, σε άλλο σημείο λέει τα εξής: "Είς δε τις των ευαγγλιστών
φησιν, ότι αμφότεροι ελοιδόρουν τον Ιησούν. Και τούτο δε αληθές, ό και μάλιστα εκός γαρ αυτόν λοιδορήσαι μεν παρά την αρχήν, αθρόον δε τοσαύτην την
μεταβολήν επιδείξασθαι".
Δεχόμενοι λοιπόν τη δεύτερη περίπτωση, που είναι και η πιθανότερη, βρίσκουμε σωτηριολογική αξία στη σύγκριση των τριών αυτών Ευαγγελίων. Γιατί βλέπουμε
αρχικά δύο ληστές να κοροϊδεύουν τον Χριστό, και αργότερα ο ένας από αυτούς να μετανοεί τόσο, που να κερδίζει τον παράδεισο, ακόμα και επί του σταυρού!
Και η μετάνοια αυτή γίνεται ακόμα πιο αξιθαύμαστη, για έναν άνθρωπο που πριν από λίγο κορόϊδευε, και αργότερα αλλάζει εντελώς στάση. Και δείχνει και τη
δύναμη της μετανοίας, αλλά και την υπέρτατη καλοσύνη του Θεού.
Από τη στιγμή λοιπόν που υπάρχουν ΔΥΟ περιπτώσεις, για απάντηση αυτής της φαινομενικής αντίφασης, παύει να είναι αντίφαση. Και απλώς ο καθένας κάνει
την επιλογή του για την απάντηση, ανάλογα με την προαίρεσή του. Αν δηλαδή θα δώσει στη φαινομενική διαφορά αυτή απλώς συντακτική σημασία, ή αν θα
δώσει σωτηριολογική, με τον μετανοημένο ληστή, να μετανοεί από μια ακόμα μεγαλύτερη αμαρτία, (την ύβρη κατά του Χριστού), και όμως η καλοσύνη του
Χριστού να τον σώζει λίγο αργότερα!
Με άλλα λόγια αν ένα πρόσωπο δηλώσει πως είναι γυναίκα και ταυτόχρονα δηλώσει πως είναι παρθένα είναι «αντίφαση» για τους νεοπαγανιστές. Αν πάλι ένας
οποιοσδήποτε ιατρός, στην διάρκεια νεκροτομής εξετάζοντας μια νεκρή ανήλικη δηλώσει στην έκθεσή του ότι η εξεταζόμενη ήταν γυναικείου φύλου και παρθένος,
τότε και πάλι «αντιφάσκει» για τους νεοπαγανιστές. Και ίσως τότε η έκθεση του ιατρού αυτού να αποτελεί για τον Δημήτριο Ιατρόπουλο μαζί με τα Ευαγγέλια «κείμενα που όλα είναι υποψήφια για πλάκα.» αφού «άλλος την λέει Παρθένα ... άλλος την λέει γυναίκα».
Ένα τέτοιο θέμα είναι και το θέμα των δύο ληστών...
Η φαινομενική αντίφαση που θα εξετάσουμε, βρίσκεται στα εξής εδάφια:
"και οι λησταί οι συσταυρωθέντες αυτώ ωνείδιζον αυτόν" (Ματθαίος 27/κζ΄ 44).
"και οι συνεσταυρωμένοι αυτώ ωνείδιζον αυτόν" (Μάρκος 15/ιε: 32).
"Εις δε των κρεμασθέντων κακούργων εβλασφήμει αυτόν λέγων· ει συ ει ο Χριστός, σώσον σεαυτόν και ημάς. 40 αποκριθείς δε ο έτερος επετίμα αυτώ λέγων·
ουδέ φοβή συ τον Θεόν, ότι εν τω αυτώ κρίματι ει; 41 και ημείς μεν δικαίως· άξια γαρ ων επράξαμεν απολαμβάνομεν· ούτος δε ουδέν άτοπον έπραξε. 42 και
έλεγε τω Ιησού· μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου. 43 και είπεν αυτώ ο Ιησούς· αμήν λέγω σοι, σήμερον μετ’ εμού έση εν τω παραδείσω"
(Λουκάς 23/κγ: 39-43).
Στα δύο πρώτα εδάφια, παρατηρούμε να λέει ότι "οι ληστές" που ήταν σταυρωμένοι με τον Χριστό, τον κορόϊδευαν. Όμως στο τρίτο χωρίο του Λουκά, βλέπουμε
ότι ο ένας τον κορόϊδευε, ενώ ο άλλος ληστής τον επέπλητε, λέγοντάς του ότι αδίκως ο Χριστός σταυρώθηκε. Και μάλιστα ο Χριστός του χαρίζει μετάνοια και
παράδεισο!
Ας τα δούμε όμως πιο προσεκτικά:
Δύο είναι οι περιπτώσεις που μπορούμε να υποθέσουμε, ώστε να αρθεί αυτή η φαινομενική αντίφαση.
Η πρώτη είναι η εξής: Ο Ματθαίος και ο Μάρκος, ΔΕΝ κάνουν ανάλυση του περιστατικού με τον μετανοημένο ληστή. Απλώς ΓΕΝΙΚΕΥΟΥΝ την έκφρασή τους
στη ροή του λόγου, και δεν ξεκαθαρίζουν ότι ο ένας ληστής ήταν αυτός που κορόϊδευε τον Χριστό. Οι δύο Ευαγγελιστές, αυτό που θέλουν να πουν, είναι ότι ο
Χριστός, έγινε αντικείμενο κοροϊδίας, ακόμα και από "τους" συσταυρωμένους του. Δεν ασχολούνται καθόλου να πουν ποιος έλεγε και τι. Τους αρκεί ότι δέχθηκε
κοροϊδία από "ληστές".
Ο Λουκάς όμως, κάνοντας μια πιο λεπτομερή παρουσίαση, ξεκαθαρίζει, ότι ο ένας από τους δύο ληστές ήταν αυτός που κορόϊδευε, ενώ ο άλλος μετανόησε.
Εκεί ο Λουκάς, δεν θέλει να παρουσιάσει μόνο την κοροϊδία, αλλά και τη μετάνοια και τη σωτηρία, κάτι που δεν απασχολεί τα άλλα δύο ευαγγέλια για το
συγκεκριμένο περιστατικό. Δηλαδή, η φαινομενική αυτή αντίφαση, λύνεται άμεσα, αν πούμε ότι οι δύο Ευαγγελιστές ΔΕΝ ΑΚΡΙΒΟΛΟΓΟΥΣΑΝ, αλλά μιλούσαν
ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΑ, κάτι που δεν είναι ούτε εσφαλμένο, ούτε απαγορευμένο σε μια αφήγηση, ώστε να θεωρηθεί αυτό αντίφαση.
Η δεύτερη περίπτωση είναι η εξής: Πράγματι, ακριβολογούσαν ΟΛΟΙ οι Ευαγγελιστές, και οι μεν, και ο δε. Απλώς αναφέρονταν σε διαφορετική "στιγμή" της
σταύρωσης. Δηλαδή:
Στην αρχή, και οι δύο ληστές τον κορόϊδευαν. Αλλά από κάποιο σημείο και μετά, ο ένας λογικεύθηκε, και μετανόησε γι' αυτό, με αποτέλεσμα να φθάσει στο
σημείο να αποθαρρύνει και τον άλλο ληστή σε αυτά που συνέχιζε να λέει. Έτσι, και οι τρεις Ευαγγελιστές, πράγματι ακριβολογούν.
Δεν έχει σημασία ποια από τις δύο περιπτώσεις θα διαλέξει κάποιος, γιατί δεν έχει μεγάλη αξία σωτηριολογική. Επειδή όμως έχει ΜΙΚΡΗ σωτηριολογική αξία,
αρχαίοι πατέρες, όπως ο Ζηγαβηνός και ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, επέλεξαν τη δεύτερη απάντηση σε αυτή την απορία. Συγκεκριμένα:
Ο Ζηγαβηνός λέει, ότι οι δύο ληστές, ίσως στην αρχή τον έβριζαν για συμφέρον: "Ίσως δε και προς χάριν των Ιουδαίων, ίνα δια τούτο κατενέγκωσιν αυτούς.
Ύστερον δε μετενόησεν ο εις".
Και ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, λέει τα εξής: "Πώς ουν ο Λουκάς φησίν, ότι ο εις επετίμα; Αμφότερα γέγονε. Πρότερον γαρ αφότεροι ωνείδιζον, ύστερον δε
ουκέτι". Και αφού ο άγιος ξεκαθαρίζει τη θέση του, ότι δέχεται τη δεύτερη εξήγηση που αναφέραμε, σε άλλο σημείο λέει τα εξής: "Είς δε τις των ευαγγλιστών
φησιν, ότι αμφότεροι ελοιδόρουν τον Ιησούν. Και τούτο δε αληθές, ό και μάλιστα εκός γαρ αυτόν λοιδορήσαι μεν παρά την αρχήν, αθρόον δε τοσαύτην την
μεταβολήν επιδείξασθαι".
Δεχόμενοι λοιπόν τη δεύτερη περίπτωση, που είναι και η πιθανότερη, βρίσκουμε σωτηριολογική αξία στη σύγκριση των τριών αυτών Ευαγγελίων. Γιατί βλέπουμε
αρχικά δύο ληστές να κοροϊδεύουν τον Χριστό, και αργότερα ο ένας από αυτούς να μετανοεί τόσο, που να κερδίζει τον παράδεισο, ακόμα και επί του σταυρού!
Και η μετάνοια αυτή γίνεται ακόμα πιο αξιθαύμαστη, για έναν άνθρωπο που πριν από λίγο κορόϊδευε, και αργότερα αλλάζει εντελώς στάση. Και δείχνει και τη
δύναμη της μετανοίας, αλλά και την υπέρτατη καλοσύνη του Θεού.
Από τη στιγμή λοιπόν που υπάρχουν ΔΥΟ περιπτώσεις, για απάντηση αυτής της φαινομενικής αντίφασης, παύει να είναι αντίφαση. Και απλώς ο καθένας κάνει
την επιλογή του για την απάντηση, ανάλογα με την προαίρεσή του. Αν δηλαδή θα δώσει στη φαινομενική διαφορά αυτή απλώς συντακτική σημασία, ή αν θα
δώσει σωτηριολογική, με τον μετανοημένο ληστή, να μετανοεί από μια ακόμα μεγαλύτερη αμαρτία, (την ύβρη κατά του Χριστού), και όμως η καλοσύνη του
Χριστού να τον σώζει λίγο αργότερα!
Με άλλα λόγια αν ένα πρόσωπο δηλώσει πως είναι γυναίκα και ταυτόχρονα δηλώσει πως είναι παρθένα είναι «αντίφαση» για τους νεοπαγανιστές. Αν πάλι ένας
οποιοσδήποτε ιατρός, στην διάρκεια νεκροτομής εξετάζοντας μια νεκρή ανήλικη δηλώσει στην έκθεσή του ότι η εξεταζόμενη ήταν γυναικείου φύλου και παρθένος,
τότε και πάλι «αντιφάσκει» για τους νεοπαγανιστές. Και ίσως τότε η έκθεση του ιατρού αυτού να αποτελεί για τον Δημήτριο Ιατρόπουλο μαζί με τα Ευαγγέλια «κείμενα που όλα είναι υποψήφια για πλάκα.» αφού «άλλος την λέει Παρθένα ... άλλος την λέει γυναίκα».
Από όλο το Λόγο του Θεού αυτό τούςπροβλημάτησε; Μήπως κάποιοι διηλίζουν το κουνούπι και καταπίνουν την καμήλα, βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος;
«4 Έτρεχαν, λοιπόν, και οι δύο τους, αλλά ο άλλος μαθητής έτρεξε γρηγορότερα από τον Πέτρο κι έφτασε πρώτος στο μνήμα. 5Σκύβει αμέσως μέσα και βλέπει να βρίσκονται εκεί τα σάβανα, αλλά δεν μπήκε μέσα. 6Έρχεται κατόπιν ο Σίμων Πέτρος, που τον ακολουθούσε, και μπήκε μέσα στο μνήμα και βλέπει τα σάβανα κάτω, 7και το σουδάριο που ήταν στο κεφάλι του, να βρίσκεται όχι μαζί με τα σάβανα, αλλά τυλιγμένο και τοποθετημένο χωριστά σε μια άκρη. 8Tότε πια μπήκε μέσα κι ο άλλος μαθητής, που είχε έρθει πρώτος στο μνήμα, και είδε και πίστεψε ότι είχαν πάρει το σώμα. 9Γιατί μέχρι τότε δεν είχαν καταλάβει ακόμα τη Γραφή ότι ήταν προκαθορισμένο ν' αναστηθεί ο Xριστός από τους νεκρούς. 10Έτσι, γύρισαν οι δύο μαθητές ξανά στα σπίτια τους...»
" Και γύρω στην ένατη ώρα, ο Ιησούς αναβόησε με δυνατή φωνή, λέγοντας: «Ηλί, Ηλί, λαμά σαβαχθανί;», δηλαδή, «Θεέ μου, Θεέ μου, για ποιον σκοπό με εγκατέλειψες;». (Ματθαίος 27. 46)
" Και την ένατη ώρα, ο Ιησούς κραύγασε με δυνατή φωνή, λέγοντας: «Ελωί, Ελωί, λαμά, σαβαχθανί;», που ερμηνευόμενο, σημαίνει: «Θεέ μου, Θεέ μου, ως προς τι με εγκατέλειψες;». (Μάρκος 15. 34)
" Και ο Ιησούς, αφού φώναξε με δυνατή φωνή, είπε: Πατέρα, στα χέρια σου παραδίνω το πνεύμα μου. Και, όταν τα είπε αυτά, εξέπνευσε. (Λουκάς 23. 46)
" Όταν, λοιπόν, ο Ιησούς το πήρε, είπε: Τετέλεσται" και αφού έγειρε το κεφάλι, παρέδωσε το πνεύμα. (Ιωάννης 19. 30)
Όλα τα παραπάνω μαζί, ήταν τα τελευταία λόγια του Ιησού.
Ιδού η εξήγηση της συσκότισης: «Επειδή, ό,τι μπορεί να γίνει γνωστό για τον Θεό, είναι φανερό μέσα τους. Για το λόγο, ότι ο Θεός το εφανέρωσε σ' αυτούς. Δεδομένου ότι, τα αόρατα Αυτού βλέπονται φανερά από την εποχή της κτίσης του κόσμου, καθώς νοούνται διαμέσου των δημιουργημάτων Του, και η αιώνια δύναμή Του και η θεότητα, ώστε αυτοί είναι αναπολόγ... Διαβάστε περισσότεραητοι. Επειδή, ενώ γνώρισαν το Θεό, δεν Τον δόξασαν σαν Θεό, ούτε Τον ευχαρίστησαν. Αλλά μέσα στους συλλογισμούς τους αναζήτησαν μάταια πράγματα, και σκοτίστηκε η ασύνετη καρδιά τους. Ενώ έλεγαν ότι είναι σοφοί, έγιναν ανόητοι. Και άλλαξαν τη δόξα του άφθαρτου Θεού σε ομοίωμα εικόνας φθαρτού ανθρώπου και πουλιών και τετραπόδων και ερπετών και απέδωσαν σεβασμό και λάτρευσαν την κτίση, παρά Εκείνον που την έκτισε, ο Οποίος είναι άξιος ευλογίας στους αιώνες» (Ρωμαίους 1:19-25). Η κτίση δείχνει ότι υπάρχει Δημιουργός και Σχεδιαστής πίσω απ' αυτήν. Και η Βίβλος μάς λέει ότι όσοι δεν μπορούν να ξεχωρίσουν την Κτίση από τον Κτίσαντα, είναι ανόητοι.
Α' ΚΟΡ α.27:
«Αλλά τα μωρά του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός, δια να καταισχύνη τους σοφούς· και τα ασθενή του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός, δια να καταισχύνη τα ισχυρά· ...»
ΙΑΚ δ.6
... «Ο Θεός εις τους υπερηφάνους αντιστάσσεται, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν»...
Τετέλεσται!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου